Gdzie byliśmy, gdy nas nie było - SZPITAL

Z pewnością zauważyliście zmniejszoną aktywność na blogu, ostatnio pojawiło się kilka - zaplanowanych i przygotowanych wcześniej postów. Wszystko dlatego, że od 26.01.2018 byłam z Jasiem w szpitalu, ale nie przypadkowo na zdjęciu jest Łucja - ona też tam trafiła kilka dni później.... 

Zacznijmy od początku - w piątek poszliśmy z Jasiem do lekarza, ponieważ od wtorku brał antybiotyk i  w piątek zaczął ciężko oddychać, Pani doktor skierowała nas pilnie do szpitala, a tam okazało się, że niestety Jaś ma silne zapalenie płuc. Nic Wam o tym nie pisałam, bo nie miałam do tego głowy, chciałam napisać dopiero jak będziemy już w domu,  a to trochę trwało. Wydarzenia ostatnich prawie dwóch tygodni nadają się chyba do Trudnych Spraw - bo tam są zawsze jakieś niesamowite historie....

W poniedziałek wieczorem zadzwonił do mnie mąż, że są z Łucją na Izbie Przyjęć - nogi się pode mną ugięły. Okazało się, że Łucja zaczęła bardzo wymiotować - raz za razem, na oddziale nie mogła już ustać na nogach. W związku z tym, że wymiotowała - trafiła z tatą na drugi koniec oddziału dziecięcego - do sali z napisem Biegunka, chociaż to nie było to. Kolejnego dnia na obchodzie okazało się, że również ma zapalenie płuc - dzień wcześniej mąż był z nią u lekarza, który nic nie słyszał... Szczęście w nieszczęściu, że trafiła do szpitala i została odpowiednio zdiagnozowana. 

Niestety to nie koniec .... W środę połączyli nas na jedną salę, ale w tym czasie mój mąż zaczął się dziwnie czuć i pojechał do domu - dostał tzw. jelitówki. Nocowała z nami teściowa, ale w nocy zaczęła się źle czuć i kazałam jej uciekać do domu - niestety też złapała to samo co mój mąż. Zostałam sama w szpitalu z dwójką dzieci w szpitalu - moja mama nie mogła nas odwiedzać, bo też jest przeziębiona. Bratu zabroniłam przyjeżdżać - bałam się, że coś złapie i zaniesie do domu, chociaż był u nas kilka razy i pomagał mi przy Jasiu, kiedy mąż z Łucją byli na innej sali i nie mogliśmy się kontaktować. Z pomocą przyszła siostra mojego męża - przychodziła do nas na trochę w ciągu dnia, wtedy mogłam spokojnie zjeść, umyć siebie i dzieci. Niestety po trzech wizytach - zaczęła się źle czuć, strasznie bolał ją żołądek, ale na szczęście nie miała innych dolegliwości związanych z tzw. grypą jelitową, ale to chyba było to, bo zaraziła wszystkich w domu. W niedzielę wieczorem i mnie zaczął strasznie boleć żołądek,  wylałam morze łez ze strachu, bo już nie miał kto do nas przyjechać, wszyscy się pochorowali. Na szczęście butelka z ciepłą wodą,  z którą spałam chyba trochę rozgrzała mi żółądek i moje modlitwy zostały wysłuchane. Jakoś daliśmy radę do dzisiaj, na szczęście dzieci czuły się już lepiej i nie były już takie marudne, chociaż Łucja już strasznie chciała do domu... Od lat słyszę o tym, że w naszym szpitalu na oddziale dziecięcym dostaje się "jelitówki" - niestety chyba coś w tym jest... 

Ostatnie dni były bardzo ciężkie - zarówno pod względem fizycznym, jak przede wszystkim pod względem psychicznym. Warunki w szpitalu były ok - miałam swoje łóżko, Jaś łóżeczko - choć i tak w nocy spał w większości ze mną, a Łucja łóżko. Byłam całkowicie aspołeczna, nie wychodziłam z dziećmi z sali jeśli to nie było konieczne, ale bardzo bałam się tego, że coś złapią na szpitalnym korytarzu czy od innych dzieci. 

Zanim zaczęłam pisać ten tekst - wróciłam do wpisów sprzed 3 lat:

• Pierwsza choroba mojego maleństwa i szpital
• Po szpitalu - jesteśmy już w domu

 Aż mi się łezka w oku zakręciła, gdy do nich wróciłam. Podtrzymuję to, że pielęgniarki były bardzo miłe i serdeczne, szczególnie jeśli my jesteśmy tacy sami. Nie jest to łatwe, gdy jest nam ciężko, ale niejednokrotnie to one były dla mnie wsparciem i pomagały dobrym słowem. Bardzo doceniam ich pracę, która nie jest łatwa. Podobnie ma się sprawa, jeśli chodzi o lekarzy -  mieliśmy bardzo dobrą opiekę, uzyskiwałam odpowiedzi na moje wszystkie zapytania i wątpliwości. Na szczęście okazuje się, że nasza służba zdrowia wcale nie jest taka zła, jak się o niej często mówi - co z pewnością jest bardzo krzywdzące dla wielu osób w niej pracujących.