Po szpitalu - jesteśmy już w domu

Jesteśmy już w domu - dziękuję za wszystkie słowa wsparcia - były mi potrzebne...

W szpitalu byłyśmy prawie 9 dób, było ciężko, na szczęście Łucja szpital zniosła w miarę dobrze, najgorsze zarówno dla niej, jak i dla mnie były zmiany wenflonu :( 

Tak, jak pisałam wcześniej - mała miała zapalenie oskrzeli, choć osłuchowo wszystko wskazywało na zapalenie płuc, po trzech dobach w szpitalu zmniejszyli jej leki i poczuła się gorzej, kolejna próba zmniejszenia leków odbyła się wczoraj, a dzisiaj już nas wypisali do domu.

Najgorszy moment był dla mnie, gdy tydzień temu w poniedziałek na wizycie u lekarza rodzinnego usłyszałam słowo szpital i jeszcze Pani Doktor kazała nam szybko jechać do szpitala i nawet nie wchodzić do domu po rzeczy...

Strach matki o dziecko to chyba coś najgorszego co może się przydarzyć i nie życzę tego nikomu - to coś strasznego. 

W szpitalu na salę czekaliśmy prawie 6 godzin, mała między czasie dostała zastrzyki, kroplówki i miała prześwietlenie i już późnym wieczorem widziałam, że na szczęście nie ma zmian w płucach, choć kolejnego dnia lekarz powiedział mi, że nie ma się co cieszyć, bo osłuchowo słychać inaczej... 

Co do warunków w szpitalu - pierwszy raz byłam na oddziale dziecięcym, nigdy wcześniej się nie interesowałam jak to jest... Spałyśmy z Łucją w jednym łóżku - nie było to łatwe, bo nie jestem nauczona do spania z małą, bo w domu śpi ona w swoim łóżeczku, ale to i tak była najlepsza opcja, bo gdyby mała spała w łóżeczku, to na mnie by czekało krzesło. Słyszałam, że w niektórych szpitalach nie można spać z dzieckiem. Ogólnie przy takim maleństwie super by było, gdyby mała mogła spać w łóżeczku, a ja w łóżku, ale niestety -  nie ma tak dobrze. 

Co mi się nie podobało - w szpitalu jest pokój kąpielowy dla takich maleństw, ale nie ma w nim wody, bo coś jest popsute... pokój socjalny z lodówką i mikrofalą znajduje się przed oddziałem, z małym dzieckiem, jest trochę problem żeby iść tam sobie coś zjeść... 

Poza tym pielęgniarki bardzo w porządku, zresztą jestem zdania, że jeśli my jesteśmy dla kogoś serdeczni, to w zamian otrzymujemy to samo... Miały podejście do małej, starały się ją zagadywać przy zastrzykach, poza tym odpowiadały na każde pytanie i pomagały - powiem szczerze, że trochę bałam się, że będzie inaczej...

Ogólnie pobyt w szpitalu był dla mnie ciężki i bardzo się umęczyłam, ale dzięki wsparciu najbliższych i ich pomocy, bez której byłoby jeszcze gorzej - dałyśmy radę.
 

Łucja skończyła dzisiaj 6 miesięcy - na szczęście już w domu....

Ps - chciałam jeszcze raz Wam podziękować za słowa wsparcia pod poprzednim wpisem, ale przy okazji chciałam wspomnieć, że dwa komentarze mnie zdenerwowały, jeden : "fajny blog fajny post twój blog jest bardzo pozytywny zapraszam do mnie" i drugi : "Super zdjęcia, chętnie opublikujemy Twojego Bloga w naszym katalogu" - brak słów...